Εισαγωγή: Ήταν οι πλάκες του Στεγόσαυρου πτερύγια ψύξης; Ο Στεγόσαυρος ήταν ένας φυτοφάγος δεινόσαυρος που έζησε την Ιουρασική Περίοδο (δηλαδή πριν από περίπου 145 εκατομμύρια χρόνια). Ο Δεινόσαυρος αυτός είχε μια αρκετά παράξενη μορφή καθώς η πλάτη του καλυπτόταν από μεγάλες κεράτινες πλάκες που ξεκινούσαν από την βάση του κεφαλιού και κατέληγαν στην ουρά.  Σε τι χρησίμευαν όμως οι πλάκες αυτές; Εκατοντάδες αρχαιολόγοι, αλλά και μη-ειδικοί, προσπάθησαν να απαντησουν σε αυτό το ερώτημα. Δεκάδες θεωρίες διατυπώθηκαν όπως για παράδειγμα: προστασία από επιθέσεις άλλων ζώων ή ίσως σύμβολο κύρους και υπεροχής έναντι άλλων Στεγόσαυρων. Καμία θεωρία όμως δεν είχε αποδειχθεί έως ότου το 1976 ο Αμερικανός παλαιοντολόγος James Farlow και οι συνεργάτες του υποστήριξαν ότι οι πλάκες αποτελούν ένα σύστημα ρύθμισης θερμοκρασίας! Μηχανισμοί ρύθμισης θερμοκρασίας χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα από ψυχρόαιμα ζώα όπως τα ερπετά (π.χ. ο Γενειοφόρος Δράκος [ Pogona vitticeps ] αλλάζει το χρώμα του για

Εισαγωγή: Ξημέρωμα στην έρημο Ναμίμπ Η ανατολή του ηλίου στην έρημο Ναμίμπ θα είναι σίγουρα ένα μαγευτικό θέαμα. Ο ήλιος να ξεπροβάλει πίσω από τους αμμόλοφους ενώ ο θερμός αέρας του Ατλαντικού ωκεανού να σε χτυπάει στο πρόσωπο. Αναμφισβήτητα μια μαγευτική στιγμή της ημέρας για έναν επισκέπτη! Τα σκαθάρια τους είδους Stenocara gracilipes όμως δεν έχουν χρόνο για να θαυμάσουν το τοπίο. Έχουν πολλά να κάνουν εκείνη τη στιγμή, πράγματα πολύ σημαντικά για την επιβίωση τους! Τα σκαθάρια γνωρίζουν ότι ο αέρας από τον Ατλαντικό κουβαλάει μαζί του κάτι πολύτιμο. Πρόκειται για μικροσκοπικά σταγονίδια νερού τα οποία είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της ζωής στην έρημο. Τα σκαθάρια ανεβαίνουν στους αμμόλοφους και συλλέγουν αυτά τα σταγονίδια χρησιμοποιώντας την ιδιαίτερη μορφολογία του σώματος τους. Θα πιουν όσο πιο πολύ νερό μπορούν (περίπου 40% του σωματικού τους βάρους) καθώς θα είναι η μοναδική τους ευκαιρία να ξεδιψάσουν μέχρι να έρθει το επόμενο ξημέρωμα. Πως λειτουργεί; Η εκπληκτική αυτή

Εισαγωγή: Πρέπει να υπάρχει καλύτερος τρόπος Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο Αϊνστάιν, εκτός από την τεράστια συμβολή του στη θεωρητική φυσική, ασχολήθηκε και με πιο πρακτικά θέματα, όπως με την κατασκευή ψυγείων! Συγκεκριμένα, το 1926 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, μαζί με έναν πρώην φοιτητή του τον Leó Szilárd, εφηύρε έναν νέο τύπο ψυγείου ο οποίος μειώνει τον κίνδυνο διαρροής τοξικών ουσιών. Όπως περιγράφει ο φυσικός Bernard Feld, από το Tεχνολογικό Iνστιτούτο Μασαχουσέτης (MIT), στον οποίο διηγήθηκε την ιστορία ο ίδιος ο Szilárd, όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο εφημερίδας. Συγκεκριμένα, ο Αϊνστάιν διάβασε τυχαία για τον τραγικό χαμό μίας οικογένειας από δηλητηριώδες τοξικό αέριο που διέρρευσε από την αντλία του ψυγείου τους (εκείνη την εποχή χρησιμοποιούταν ως ψυκτικό μέσο η αμμωνία). Ο Αϊνστάιν συγκλονίστηκε από την τραγωδία. “Πρέπει να υπάρχει καλύτερος τρόπος” είπε στον Szilárd. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν τη συνεργασία τους για τον σχεδιασμό ενός πιο ασφαλούς ψυγείου. Πως λειτουργεί; Όπως και το 1

Εισαγωγή: Η δύναμη της ομάδας   Τα μυρμήγκια έχουν την ικανότητα να συνεργάζονται για να φέρνουν εις πέρας δύσκολες και πολύπλοκες εργασίες όπως για παράδειγμα η αναζήτηση τροφής ή η κατασκευή φωλιών. Η ικανότητα τους αυτή τράβηξε την προσοχή των ερευνητών, συγκεκριμένα των μηχανικών του πανεπιστημίου της Georgia (Georgia Institute of Technology). Παρατηρώντας λοιπόν αποικίες μερμηγκιών της φωτιάς (fire-ants του είδους Solenopsis invicta ) ανακάλυψαν έναν εκπληκτικό μηχανισμό επιβίωσης από τις συχνές πλημμύρες στα τροπικά δάση της Βραζιλίας, το οποίο είναι και το ενδιαίτημα τους. Τα μυρμήγκια λοιπόν σχηματίζουν σχεδίες με τα σώματα τους, προσκολλώντας το ένα πάνω στο άλλο, με αποτέλεσμα να επιπλέουν στο νερό για ώρες ή ακόμα και για ημέρες! Οι ερευνητές έκαναν επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση: Η δυνατότητα των μυρμηγκιών να επιπλέουν στο νερό και να επιβιώνουν από τις πλημμύρες υφίσταται μόνο στην περίπτωση συνεργασίας όλης της αποικίας . Ένα μυρμήγκι μόνο του δεν μπορεί να επι